My letter to... Sandy Claws

Αγαπητέ Άγιε Βασίλη

Πέρασαν τα Χριστούγεννα, αλλά έτσι κι αλλιώς γράφω σ’ εσένα, που γιορτάζεις την Πρωτοχρονιά, και όχι στον Άη Νικόλα τον Κόκα Κόλα.

Σε άλλη περίπτωση θα είχα ήδη ετοιμάσει μία λίστα σαν ρολό κουζίνας με δώρα τεχνολογίας που θα ήθελα να μου φέρεις. Αλλά είσαι τυχερός. Δεν θα σε κουράσω, γιατί όπως φαίνεται η κρίση έπληξε και την αγαπημένη μου αγορά. Αν όχι οικονομικά, τότε οπωσδήποτε δημιουργικά.

Φαντάσου ότι εδώ και δύο χρόνια δεν έχω αντικαταστήσει το iPhone μου!!! Ναι, αρνούμαι να υποστηρίξω την ύπαρξη ενός κινητού που μοιάζει σαν να το σχεδίασε ο Προκρούστης... Εκτός αν τα infographics είναι το next big thing και η Apple προετοιμάζεται καταλλήλως, γνωρίζοντας κάτι που δεν ξέρουμε οι υπόλοιποι. Όταν μεγαλώσει η οθόνη του διαγώνια, το ξανασυζητάμε.

Τι άλλο; Σκέφτηκα σοβαρά να σου ζητήσω τις νέες κονσόλες, αλλά φοβήθηκα μη σε μπερδέψω. Βλέπεις, ούτε το Xbox One ούτε το PS4 είναι κονσόλες... per se. Συμβατικό PC hardware έχουν, και μάλιστα τυλιγμένο με κακάσχημο πλαστικό. Μη αναβαθμίσιμο και με proprietary λειτουργικά συστήματα. Εν ολίγοις δεν μπορούν να κάνουν τίποτα παραπάνω από το desktop PC μου, εκτός από να με κρατάνε όμηρο με κάτι exclusive παιχνίδια. Αξιοζήλευτα μεν, αλλά θα καταφέρω να ζήσω και χωρίς αυτά, μια που είναι λίγα. Πάνε οι εποχές που με κρατούσαν οι κονσόλες από τα @@ με το Knights of the Old Republic και το Mass Effect. Multiplatform, bitches...!

Εξ άλλου το καλύτερο δώρο τεχνολογίας, μου το έχεις φέρει ήδη πριν από 4 χρόνια, και ας το ζητούσα ολόκληρες δεκαετίες. Δεν πειράζει, χαλάλι η αναμονή αφού το έκανες τελικά το θαύμα σου. Για τι πράγμα μιλάω...? Μα φυσικά για τα Windows 7 και 8. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι με κάθε νέα έκδοση τους, τα Windows θα γίνονταν όχι μόνο πιο σταθερά αλλά και πιο ελαφριά, και μάλιστα χωρίς να απαιτούν αναβάθμιση hardware! Η μπλε οθόνη (ή μαύρη πλέον) ανήκει στον κόσμο των εφιαλτών, και τη βλέπει πια μόνο ο Φρέντι Κρούγκερ. Να ‘σαι καλά, Άγιε μου!!!

Έχω βέβαια κάποια πραγματάκια που θα ήθελα να σου ζητήσω. Για το μέλλον, έτσι? Δεν είμαι παράλογος... Ξέρω ότι δεν προλαβαίνεις φέτος. Θα ήθελα πρώτ’ απ’ όλα, οι κατασκευαστές να ρίξουν τις τιμές των SSD, για να γίνουν επιτέλους προσιτοί και να απαλλαγούμε από τη λαίλαπα των μηχανικών εξαρτημάτων (ού six hundred sixty six)! Επίσης θα ήθελα να γίνει το DualShock4 συμβατό με τα Windows, και φυσικά με τα PC games, ώστε να χαρούμε όλοι τον αισθητήρα κίνησης και το νέο touch panel. Ξέρεις, ελπίζω κι εγώ, μια που τώρα η Sony έχει βάλει το χαμογελαστό της πρόσωπο... Ας ψήσεις εκείνη, και οι game devs θα βγάλουν τα patch-άκια!

Κλείνοντας, το μόνο που θα σου πω ακόμα, είναι απλώς χρόνια πολλά!!!

Retro gaming: αναβίωση του κλασικού ή ορισμός της τεμπελιάς;

Όσο μεγαλώνουμε, βρίσκουμε όλο και μεγαλύτερη παρηγοριά στα πράγματα του παρελθόντος. Γενικός κανόνας αυτός. Το ξέρουν καλά οι ψυχολόγοι των εταιρειών, και το εκμεταλλεύονται δεόντως. Ακόμα και στο χώρο του gaming. Μη σου πω, ειδικά στο gaming. Τα τελευταία χρόνια, έχει επικρατήσει μία μεγάλη τρέλα αναβίωσης παλιών παιχνιδιών. Παιχνίδια στα οποία χρωστάει τη συνεχιζόμενη ύπαρξη του σήμερα το gaming, και τα οποία ήταν όντως κορυφαία τότε. Δεν είναι κακή η αναπόληση. Το κακό ξεκινάει από το σημείο που το παρελθόν αρχίζει να επισκιάζει αρνητικά το παρόν. Να ξεκινήσω από τα καλά ή από τα κακά. Ας ξεκινήσω από τα άσχημα της υπόθεσης.

Τα ψηφιακά καταστήματα παιχνιδιών, είτε λέγονται XBL Marketplace, PSN Store, Steam, ή δεν ξέρω κι εγώ τι, έχουν κατακλυστεί από ρετρό τίτλους. Με ελάχιστη ως καθόλου βελτίωση από την αρχική μορφή τους. Αυτά τα πιξελιασμένα πράγματα που έβλεπες πριν από 20 χρόνια, με την κίνηση σε 4 κατευθύνσεις, έρχονται ξανά. Και καλείσαι να τα πληρώσεις, ξανά στην περίπτωση των consoles, ή για πρώτη φορά στην περίπτωση του υπολογιστή (γιατί μη μου πεις ότι είχες πληρώσει ποτέ παιχνίδια στο PC ή στους home των ‘80s).

Με την προσποίηση ότι το ρετρό είναι «ιερό» και με την ψυχολογική πίεση ότι όποιου δεν του αρέσει είναι άσχετος και παρίας, οι εταιρείες έχουν βρει την εύκολη λύση, προσφέροντας ένα σκασμό από ports, στα οποία απαιτείται ελάχιστη δουλειά, και κυρίως ελάχιστα έξοδα. Ακόμα χειρότερο είναι όταν αυτό αποτελεί αφορμή για να «τεμπελιάζουν» και να μην ξοδεύουν φαιά ουσία σε νέες ιδέες και υλοποιήσεις.

Βέβαια υπάρχουν και περιπτώσεις όπου η αναβίωση του ρετρό γίνεται σωστά και ολοκληρωμένα, όπως στα Monkey Island 1 και 2, τα οποία κυκλοφόρησαν ξανά, με HD γραφικά, βελτιωμένη μουσική και ομιλία, και επανασχεδιασμένο χειρισμό, όχι μόνο σε υπολογιστές, αλλά επίσης σε κονσόλες, ακόμα και στο iOS.

Έχουμε όμως και τις «ανίατες» περιπτώσεις, όπως το Minecraft, που έχει συνειδητά απαίσια γραφικά και μονότονο gameplay. Είναι το ιδανικό παιχνίδι για φυλακισμένους, ναυαγούς και... δίχρονα παιδάκια, παρ’όλα αυτά έχει καθιερωθεί ως ένα από τα μεγαλύτερα trends στο σύγχρονο gaming! Από την άλλη, βλέπω παιχνίδια όπως το Heavy Rain, το Far Cry Blood Dragon και το Watch Dogs, και καθησυχάζω για το μέλλον...

Online αγορές από Ελλάδα ή εξωτερικό;

Αν δεν είσαι ένας από εκείνους τους «αιρετικούς» που φοβούνται και τη σκιά τους στις ηλεκτρονικές συναλλαγές, τότε ξέρεις και τα οφέλη και τις «κακοτοπιές» του online shopping. Τι λες, κάνουμε μία ανασκόπηση για όλους τους υπόλοιπους; Συγκεκριμένα ας συγκρίνουμε την εμπειρία των αγορών μέσω internet από ελληνικά και διεθνή καταστήματα. Τους «ξένους» θα εκπροσωπήσει το Amazon, ως ένα γενικά αποδεκτό e-shop που δουλεύει όπως πρέπει. Συγκεκριμένα το Amazon UK, δηλαδή το γενικό παράρτημα για την Ευρώπη. Όπως θα περίμενε κανείς, η γενικότερη ελληνική πραγματικότητα ισχύει και για τα ηλεκτρονικά καταστήματα. Ή πιο σωστά, για τις σελίδες των φυσικών καταστημάτων, αφού τα κατ’ εξοχήν e-stores είναι σαφής μειοψηφία, εδώ.

Ας ξεκινήσουμε με τα προκαταρκτικά, δηλαδή με την αρχική εγγραφή ως χρήστης / πελάτης. «Παρακαλώ στείλτε μας μία φωτοτυπία της ταυτότητας και της πιστωτικής σας κάρτας». Λογικό μου φαίνεται. Γιατί εδώ λατρεύουμε τη γραφειοκρατία. Το γεγονός ότι κανένα διεθνές ηλεκτρονικό κατάστημα δεν ζητάει τέτοια διαπιστευτήρια, ακόμα και αν είσαι από άλλη χώρα εκτός της έδρας τους, δεν έχει καμία σημασία. Εδώ έτσι ξέρουμε να κάνουμε δουλειές. Το μόνο περίεργο είναι ότι δεν ζητάνε και δήλωση του νόμου 105, επικυρωμένη στα ΚΕΠ!

Πάμε παρακάτω, στις αγορές. Παραγγέλνεις λοιπόν ένα προϊόν. Καταχωρείται η παραγγελία, σου παίρνουν τα λεφτά από την πιστωτική, και μετά από λίγες μέρες σου τηλεφωνούν. «Λυπούμαστε αλλά δεν στάθηκε δυνατό να βρούμε το προϊόν σας. Θέλετε να κάνετε κάποια άλλη αγορά ή να προχωρήσουμε σε επιστροφή χρημάτων;». Άλλη μία παγκόσμια πρωτοτυπία του ελληνικού επιχειρηματικού δαιμονίου. Εγώ νόμιζα ότι πρώτα ελέγχεις το στοκ και αν έχεις το προϊόν, το κρατάς για τον συγκεκριμένο πελάτη, και μετά ολοκληρώνεις την τιμολόγηση. Αν πάλι δεν το έχεις, τότε απλά τον ειδοποιείς ότι δε στάθηκε δυνατό να πραγματοποιήσεις την παραγγελία του. Χωρίς refund και δράματα. Και αν θες, προαιρετικά, πρότεινε του κάποια εναλλακτικά προϊόντα στην ίδια κατηγορία. Μη βιάζεσαι ρε φίλε να του βουτήξεις τα λεφτά, μην τυχόν και χάσεις. Έτσι κι αλλιώς δεν θα στείλεις το προϊόν πριν πάρεις τα χρήματα. Αλλά είπαμε, εδώ δεν είμαστε τίποτα κορόιδα....

Τρίτη φάση, επιπλέοντα έξοδα. Για αγορές άνω των 15 λιρών (~18 ευρώ), το Amazon στέλνει την παραγγελία σου χωρίς έξοδα αποστολής. Έχουμε και λέμε λοιπόν, Αγγλία -> Ελλάδα : 0 ευρώ. Το μέσο ελληνικό e-store θέλει από 3 ως 6 ευρώ για να σου στείλει την παραγγελία, ακόμα και αν πρόκειται για αποστολή εντός του λεκανοπεδίου. Συνοψίζοντας, Αττική -> Αττική : 3-6 ευρώ. Θα μου πεις ότι το Amazon εφαρμόζει ένα τελείως διαφορετικό επιχειρηματικό μοντέλο, και έχει περιθώριο για τέτοιες «large-ιές». Κι εγώ θα σου πω, τι με νοιάζει ρε μεγάλε; Σαν πελάτης πρέπει να με απασχολεί πως θα «ζήσω» τον κάθε Έλληνα businessman, ή πως θα εξοικονομήσω χρήματα, ειδικά σε περίοδο κρίσης;

Και μια που μιλάμε για χρεώσεις, υπάρχει ένα τραγικό «θεματάκι» στο χώρο της ηλεκτρονικής ψυχαγωγίας, δηλαδή στη μουσική, στις ταινίες και πολύ περισσότερο στα videogames. Ας πάρουμε ως χαρακτηριστικό παράδειγμα, ένα από τα τελευταία blockbusters του gaming, δηλαδή το Bioshock Infinite. Στην Ελλάδα, η έκδοση για PC έχει 45 ευρώ και οι εκδόσεις για X360 / PS3, 60 ευρώ. Στο Amazon, για PC έχει 33 ευρώ, ενώ για X360 / PS3, 42 ευρώ. Εδώ βέβαια δεν φταίνε τα καταστήματα, αλλά οι μεσάζοντες (chic: αντιπροσωπείες), που φέρνουν τα παιχνίδια στην Ελλάδα. Έτσι αναγκάζομαι να ξαναρωτήσω, τι με νοιάζει εμένα; Πως το έχετε δει τώρα δηλαδή; Όποιος θέλει να «μασήσει» σε αυτό τον πονεμένο τόπο, θα τα παίρνει από εμένα;

Θέλεις να πούμε και ένα τελευταίο; Διαθεσιμότητα των brands. Εντάξει, σε επίπεδο motherboard, π.χ., θα βρεις γνωστά πραγματάκια. Αν τώρα θέλεις κανένα router, π.χ., τα μαγαζιά πληροφορικής έχουν γεμίσει με «κινεζιές». Γιατί γίνεται αυτό; Γιατί δεν υπάρχουν «μαϊμουδέ» motherboards, αλλιώς θα έπρεπε να ξεχάσεις τα λογότυπα των Asus, Gigabyte, MSI, κτλ. Όπως στα δικτυακά προϊόντα κάνεις πλέον «κρα» για να δεις κανένα λογοτυπάκι της Cisco. Για να μην παρεξηγηθώ, πιστεύω ότι οι κινεζιές είναι καλό πράγμα. Προσφέρουν περισσότερες και πιο οικονομικές επιλογές, ενώ κάνουν και ανταγωνισμό. Αλλά τι γίνεται αν θέλεις να πάρεις από την αρχή κάτι που θα δουλεύει 24/7, χωρίς να φοβάσαι μη σου καεί σε ένα χρόνο; Και να μη «lag-άρει», έστω και ανεπαίσθητα.

Όπως κατάλαβες, αν κατάλαβες σωστά αυτό που ήθελα να πω και δεν «παρεξηγήθηκες», για όσα παράταιρα συμβαίνουν στην ελληνική «σκηνή» του online shopping, φταίει η συνήθεια να βγάζουμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια. Πάντως εγώ δεν έχω σκοπό να γίνω αυτό που λέμε στα «αρβανίτικα» enabler, δηλαδή να βοηθάω αυτούς που κάνουν τα πράγματα λάθος, να... συνεχίσουν να τα κάνουν λάθος! Και μην αρχίσεις να μου λες δικαιολογίες ότι δεν έχεις λεφτά για πιστωτική. Πρώτον, αν έχεις αρκετά λεφτά για να αγοράσεις προϊόντα τεχνολογίας, έχεις και λεφτά για πιστωτική κάρτα. Δεύτερον, δεν χρειάζεται να πάρεις πλατινένια ή χρυσή. Πάρε μία προπληρωμένη... Αλλιώς μη μου γκρινιάξεις την επόμενη φορά που θα πάθεις κάτι από τα παραπάνω!

ΟΔΗΓΟΣ : «ανώδυνη» μετατροπή δίσκου από MBR σε GPT

Πρώτον ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Αν κατάλαβες τον τίτλο, δεν χρειάζεται να σου εξηγήσω τίποτα πριν ακολουθήσεις τη διαδικασία. Αν τώρα δεν κατάλαβες τον τίτλο... καλό θα είναι να μην ασχοληθείς καν, γιατί είναι και επικίνδυνα αυτά τα πράγματα. Ξέρεις, ανεπανόρθωτη απώλεια δεδομένων, κτλ, κτλ. Φυσικά δεν μπορώ να αναλύσω εδώ όλα όσα χρειάζεται να μάθεις, γιατί θα χρειαζόμασταν ολόκληρο βιβλίο.

Πάντως για να μη μου μείνεις παραπονεμένος, θα σου πω χονδρικά ότι οι όροι MBR (master boot record) και GPT (GUID partition table) αφορούν τις μεθόδους μορφοποίησης για τους σκληρούς δίσκους σε πολύ βασικό επίπεδο. Στην ιεραρχία βρίσκεται πρώτα το MBR ή το GPT, μετά έρχεται η δημιουργία των partitions και τέλος αυτά γίνονται format στο file system που θέλεις. Οι δίσκοι που έχουν διαμορφωθεί ως MBR υποστηρίζουν χωρητικότητα μέχρι 2 TB, ενώ οι GPT δίσκοι μέχρι 256 TB. Αυτό στα Windows, γιατί θεωρητικά μπορούν να φτάσουν μέχρι τα 9 ZETA-bytes.

Αφορμή γι’ αυτό τον οδηγό αποτέλεσε μία πατάτα που έκανα. Ας υποθέσουμε ότι έχεις στήσει ένα καινούργιο PC με hardware τελευταίας γενιάς. Αυτό το hardware λοιπόν περιλαμβάνει ένα δίσκο 3 TERA-bytes, όμως ξέχασες να κάνεις την εγκατάσταση των Windows σε EFI mode. Έτσι τώρα έχεις γύρω στα 800 GIGA-bytes ανεκμετάλλευτα, τα οποία μεν έχεις πληρώσει, αλλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα με αυτά. Τι επιλογές έχεις από εδώ και πέρα;

Πρώτον μπορείς να κρατήσεις τα δεδομένα σου σε κάποιο άλλο αποθηκευτικό χώρο, να μετατρέψεις το δίσκο σε GPT και να εγκαταστήσεις τα Windows από την αρχή. Δεύτερον, αν ο δίσκος λειτουργεί απλά ως αποθήκη, και δεν περιέχει λειτουργικό σύστημα, υπάρχουν προγράμματα που κάνουν αυτόματη μετατροπή σε GPT, χωρίς να χάσεις δεδομένα. Ένα από αυτά, που πρότεινε ένας τύπος σε κάποιο forum, και το οποίο όντως δουλεύει πολύ καλά, είναι το Aomei Partition Assistant. Τα προβλήματα ξεκινούν αν ο δίσκος που θέλεις να μετατρέψεις είναι αυτός που φιλοξενεί το λειτουργικό σου σύστημα, και θέλεις να κάνεις τη μετατροπή χωρίς απώλεια δεδομένων και χωρίς επανεγκαταστάσεις.

Αυτά που γράφω προϋποθέτουν ότι το σύστημα σου έχει EFI BIOS και 64-μπιτα Windows Vista, 7 ή 8. Σε διαφορετική περίπτωση μπορείς και πάλι να το καταφέρεις, αλλά έχει λίγη περισσότερη ιστορία, την οποία δεν θα περιγράψω εδώ. Ψάξ’ το μόνος σου... Λοιπόν, πριν ξεκινήσεις, θα χρειαστείς ένα δεύτερο σκληρό δίσκο, τουλάχιστον τόσο μεγάλο όσο το partition που φιλοξενεί το λειτουργικό σύστημα.

Σου προτείνω να κάνεις move (προσωρινά βεβαίως) όσα περισσότερα δεδομένα μπορείς από το system partition σε κάποιο άλλο δίσκο, και να μειώσεις το μέγεθος αυτού του partition στην ελάχιστη απαιτούμενη χωρητικότητα. Επειδή ο disk manager των Windows είναι λίγο βλαμμένο εργαλείο, καλύτερα να μικρύνεις το partition με το προαναφερθέν Aomei.

Μετά θα χρειαστεί να κάνεις ένα ακριβές image αυτού του partition, στο δεύτερο δίσκο. Αυτό πρέπει να γίνει αυστηρά ως partition to partition. Δηλαδή μόνο το partition των Windows σε ένα partition επαρκούς χωρητικότητας, στον άλλο δίσκο. Όχι ως disk to disk, ούτε ως disk to image, ούτε ως partition to image. Ως εργαλείο προτείνω ένα bootable CD ή USB stick με το Norton Ghost.

Όταν τελειώσει το image, κάνε boot στον κανονικό σου δίσκο, άνοιξε το Aomei και μετάτρεψε τον δεύτερο δίσκο σε GPT.

Τώρα βάλε το DVD των Windows και κάνε boot από αυτό σε EFI mode. Πήγαινε στο command line, που συνήθως βρίσκεται θαμμένο κάπου στο μενού repair, και τρέξε την εντολή “diskpart”. Γράψε “list disk” και κρίνε από τη συνολική χωρητικότητα ποιος είναι ο αρχικός σου δίσκος. Μετά γράψε “select disk x” όπου x ο κατάλληλος αύξων αριθμός του δίσκου από τη λίστα που μόλις εμφάνισες. Κάνε και ένα “list partition” για να βεβαιωθείς ότι είναι ο σωστός δίσκος. Αν όντως επέλεξες τον αρχικό σου δίσκο, γράψε πρώτα “clean” και μετά “convert gpt”.

Κάνε restart, boot ξανά από το DVD των Windows σε EFI mode, και προχώρησε σε εγκατάσταση των Windows στον αρχικό δίσκο που μόλις μετέτρεψες σε GPT και ο οποίος κανονικά θα πρέπει να μην περιέχει αυτή τη στιγμή κανένα partition.

Όταν τελειώσει η εγκατάσταση, μπες στα Windows αλλά μην ασχοληθείς με τίποτα άλλο. Απλά άνοιξε το disk management και λογικά θα πρέπει να βλέπεις πλέον ολόκληρη τη χωρητικότητα μορφοποιημένη, δηλαδή ένα partition άνω των 2 TB. Αυτό πρέπει να το μικρύνεις αρκετά αλλά μόνο τόσο ώστε να χωρέσει το partition του δεύτερου δίσκου. Δηλαδή πρέπει να είναι μεγαλύτερο από το partition του δεύτερου δίσκου, αλλά μικρότερο από 2 TB, ώστε να είμαστε σίγουροι ότι θα το «καταλάβει» το Ghost.

Κάνε boot στο Ghost και κάνε ξανά partition to partition, αλλά αυτή τη φορά από τον δεύτερο δίσκο στο partition του πρώτου, που μόλις μίκρυνες. Σχεδόν τελειώσαμε.

Μπες στο BIOS και επίλεξε ως boot σκληρού δίσκου τον βασικό δίσκο αλλά σε EFI mode. Αν τα έκανες όλα σωστά, λογικά θα πρέπει να γίνει τώρα boot στα Windows που είχες πριν, αλλά με το δίσκο σου πλέον σε GPT mode.

Άνοιξε το disk management και εκμεταλλεύσου όπως θέλεις την πλήρη χωρητικότητα του δίσκου σου. Αν είχες κάνει move κάποια δεδομένα, όπως είπαμε στην αρχή, μετάφερε τα ξανά εκεί από όπου τα πήρες. Επίσης άνοιξε το system protection, βάλε off στο παλιό (missing) partition και on στο νέο partition.

Προσωπικά χρειάστηκα συνολικά 4 (!!!) σκληρούς δίσκους και 2 ολόκληρες μέρες έρευνας και δοκιμών για να πετύχω αυτή τη συνταγή. Ναι, τόσο πολύ ήθελα να αποφύγω τις επανεγκαταστάσεις των προγραμμάτων μου! Άντε, καλή τύχη...

Η κονσόλα που ήθελε να γίνει tablet

Μάντεψε για ποια συσκευή μιλάω. Έχεις 3 ευκαιρίες... Λοιπόν, κάποιες εταιρείες απλά δεν καταλαβαίνουν την αγορά, πλέον. Επειδή κάποια εποχή έπιασαν τον παλμό και ανέβηκαν στην κορυφή, νομίζουν ότι ακολουθώντας για πάντα την ίδια στρατηγική θα έχουν τα ίδια αποτελέσματα. Έλα όμως που (προφανώς) δεν ισχύει αυτό. Κάποτε στην αγορά του gaming κυριαρχούσε η Nintendo. Γιατί είχε βγάλει κάποια ομολογουμένως τέλεια platformers, και αξιόλογες παιχνιδομηχανές που έγραψαν δικαίως ιστορία.

Και μετά... ήρθε το Playstation και έφερε τα πάνω κάτω. Αναλογικά controls, 3D γραφικά, CD αντί για cartridges... Έτσι πέρασε η εποχή του N64 και ξαφνικά οι ιθύνοντες της Nintendo έπαθαν εγκεφαλικό. Γιατί δεν εξηγείται αλλιώς το GameCube. Με πολύ κατώτερων προδιαγραφών hardware και τα «αστεία» CD των 8 εκατοστών. Όπως ήταν φυσικό, κατατροπώθηκε ασυστόλως από το PS2, ακόμα και από το Xbox, που ήταν μόλις «νεογέννητο».

Εκεί που είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε, έφτασε στην επόμενη γενιά το Wii. Με σαφή επιμονή στις κατώτερες προδιαγραφές του hardware, αλλά φέρνοντας ένα νέο και ειλικρινά πρωτότυπο trend, που άλλαξε τα δεδομένα στο gaming και το οποίο μάλιστα αντέγραψαν οι Sony και Microsoft, η κάθε μία με το δικό της τρόπο. Δεν ήταν ανταγωνιστικό, αλλά καθιερώθηκε ως το απόλυτο εναλλακτικό.

Και φτάνουμε στη νέα γενιά, με το Wii U. Εδώ όμως χάλασε η συνταγή, γιατί περιλαμβάνει όχι μόνο κατώτερο hardware (οποία έκπληξις) αλλά δεν κάνει ούτε κάτι πρωτότυπο. Ουσιαστικά όχι μόνο αντιγράφει τα tablets, αλλά -ακόμα χειρότερα- προσπαθεί να τα ανταγωνιστεί!  Με resistive οθόνη αντί για capacitative, με τραγική αυτονομία, και με software-σαλιγκάρι που δίνει την εντύπωση ημιτελούς δουλειάς.

Σαν ιδέα, ένα χειριστήριο που συνδυάζει τις δυνατότητες ενός συμβατικού gamepad και ενός tablet δεν είναι άσχημο. Στην πράξη όμως, ή τέλος πάντων στη συγκεκριμένη υλοποίηση, πάσχει. Είναι ακριβότερο και τεχνικά υποδεέστερο από τα περισσότερα Android tablets (το iPad είναι για «Μπρούκληδες» και τα Win8 / WinRT tabs προσπαθούν ακόμα να βρουν την ταυτότητα τους).

Εκτός αυτών, τα app stores έχουν ένα σωρό από εκπληκτικά 3D games που ντροπιάζουν τις κονσόλες της προηγούμενης γενιάς (ναι, αυτό είναι θετικό - μη σε μπερδεύει το «προηγούμενης»). Η Nintendo από την άλλη πλευρά, επιμένει να ανακυκλώνει μία χούφτα από franchises, τα οποία αν και επιτυχημένα, είναι πλέον... βαρετά! Δηλαδή πόσες διαφορετικές ντουζίνες εκδόσεων του Mario μπορείς να παίξεις πριν θελήσεις να προχωρήσεις σε κάτι καινούργιο; Αλλά ακόμα και αξιοπρεπείς νέοι τίτλοι, όπως το Zombi U, δεν αρκούν για να σώσουν την κατάσταση.

Τώρα η εταιρεία έχει δύο επιλογές. Πρώτον, μπορεί να κρατήσει την ιδέα και να πετάξει τη συγκεκριμένη υλοποίηση, κατασκευάζοντας επιτέλους ένα τεχνικά άρτιο Wii U. Δεύτερον, μπορεί να εγκαταλείψει τελείως το υβρίδιο ταμπλέτας και gamepad, και να ασχοληθεί αποκλειστικά με τους αισθητήρες κίνησης. Να εξελίξει δηλαδή ακόμα περισσότερο το original Wii, λαμβάνοντας φυσικά υπ’ όψη τα στοιχεία που φέρνουν στο τραπέζι το Move και το Kinect.